Ik heb namelijk aan: een t-shirt, een flanellen (i wish, ik bedoel een luchtige) broek met zomerse print, en teenslippers. Belangrijk te vermelden dat het acht uur 's avonds is en ik net thuiskom van een wandeling. Wonderlijk, aangezien ik vorige week mijn verwarming nog op 5 (op één na hoogste stand) had staan. Ook wil ik graag onderstaande foto delen, zo zag het er hier vandaag uit. Misschien niet heel interessant voor de lezers uit Engeland en Nederland die hetzelfde weer genieten (tropisch, niet?!), maar als ik mijn Blogger-statistieken moet geloven bevinden drie van mijn lezers zich in Rusland, en één in Scandinavië, waar het vast een stuk kouder is. Dat je het weet.
Het leven gaat hier ondertussen kalmpjes verder. Het is nu eind april en de 'laatste keren' blijven zich opstapelen. Laatste college van knappe professor Màààhk: check; laatste college van mijn leraar voor Magazines die echt te cool voor woorden was (want ooit Beyoncé heeft geïnterviewd. Ik ken iemand die ooit Beyoncé heeft geïnterviewd. Hoe heet dat ook alweer- just one handshake away from? Ik, dus):check; laatste keer werkgroep vrijdag om negen uur: dubbelcheck.
Op het moment van schrijven zit ik aan de keukentafel, en mijn uitzicht bestaat uit een bos bloemen, een stapel tijdschriften zo hoog als een hobbit, Sarah met een vragende blik op haar gezicht, want nadenkend over wat ze bij haar gepofte aardappel kan bereiden, en Annie die met een heel scherp mes helemaal in haar sas groenten aan het hakken en in pannen aan het roeren is, synchroon met Jamie (Oliver), die haar vanaf haar laptop zinnen toe roept als 'this looks sooo pretty, just have a li'l taste YEAHH YUM this makes me so happy!' en Annie praat (onbewust?) tegen hem terug: 'you're damn right, James. That's how we roll'.
Ik ben ondertussen email-adressen aan het invoeren in Excel voor een evenement dat ik deze week samen met medestudenten heb georganiseerd (we voeren campagne voor Intern Aware). Ik hoef deze week niet met een pollepel te zwaaien of met een schort voor een kip te plukken, want ik heb deze week de beste regeling ooit getroffen: Annie kookt voor mij.
Nu, voordat je denkt 'Waaaatt??? Belachelijk ik heb altijd al geweten dat ze andere mensen voor haar koets spant maar dit slaat alles waar haalt ze het lef vandaan': dat is allemaal waar. Ik voeg daar wel graag aan toe dat Annie graag kookt, ik deze week te
 |
| Ready Steady #1: Burgers! Morgen bolognese op het menu JAM |
Hoe fijn dit allemaal ook is, sinds kort valt er heel af en toe een schaduw over mijn verder zonnige bestaan. Nog geen uur geleden zaten we samen in de bus, terug van een snelle trip naar mega-winkelcentrum Brent Cross, want soms moet je gewoon even een winkel binnenstappen, en voor ik het kon tegenhouden schoot de gedachte door mijn hoofd: '..bijna. Bijna het einde. Nog maar iets meer dan twee maanden...'.
Terug in Fort B05 opende ik mijn kamerdeur om een brief die onder mijn deur was geschoven te vinden. Een memo van de universiteit dat ik mijn kamer over negen weken moet verlaten en dat ze komen controleren of ik mijn badkamertegels wel heb schoongehouden tijdens mijn verblijf (...).
Daar stond ik dan, de brief in een prop in de prullenbak en een metaforische prop in mijn keel.
De dag die ik ongeveer wel onvermijdelijk wist dat zou te lopen te komen is bijna hier.
