Liefs uit Londen

Het is zover. Ik ben in Londen. Ik zit hier echt, aan mijn bureau, in mijn kamer, in mijn flat. Gek. Al mijn vrienden en familie zitten hier zo'n xx kilometer (geen flauw idee, eerlijk gezegd) vandaan en het duurt nog wel even voordat ik hen weer zie. Vreemd.

Mijn reis ging boven verwachting goed. Na een dapper afscheid op Schiphol (bedankt dat jullie niet hoefden te huilen! Dat maakte het iets gemakkelijker) ging ik natuurlijk in de verkeerde rij voor de passport-check staan en kwam ik tien minuten voor het sluiten van de gate in het departure-gedeelte. Mijn gate, D28, bevond zich vanzelfsprekend aan het uiterste eind van de hal waardoor ik me als een gek met mijn handbagage en laptop door Schiphol moest begeven. Sorry aan iedereen die ik heb geraakt met mijn tas! Ik had haast. Na een spannende tien minuten was ik nét op tijd bij de gate en kon ik mooi aansluiten in de rij. So far so good. Ik kon meteen mijn stoel in het vliegtuig vinden, wist zonder al te veel heisa mijn handbagage in de daarvoor bestemde ruimte te plaatsen (nogmaals, sorry aan iedereen die ik heb geraakt met mijn tas! Hij was zwaar) en plofte neer in mijn stoel. Toen pas had ik tijd om na te denken over waar ik mee bezig was. Terwijl ik keek naar de kaartjes en briefjes van vriendinnen die ik 'pas in het vliegtuig mocht openen!', spookte er een hardnekkige gedachte door mijn hoofd. Wáárom, wáárom, wáárom. 

Ik zal jullie de kleine details besparen (ik stond een half uur te wachten bij de bagage-reclaim van de vlucht uit Denemarken; ik moest mijn bril opdoen om te zien dat de Middlesex mensen achter me stonden; ik heb 15 blauwe plekken op mijn benen omdat het handvat van mijn koffer stuk was en ik twee kilometer lang 23,4 kg achter me aan heb gesleept) en meteen vertellen dat alles goed gaat. Foto's volgen.

21:11

Op het moment van schrijven zit ik aan de keukentafel in onze vreselijk slecht verlichte keuken, met mijn nieuwe bestie hier in huis: Anastasia. Ze komt oorspronkelijk van Cyprus, studeert sportennogietswatiknietkonverstaan, praat in !!!! en danst graag op de keukentafel (zie foto). Na een half uur samen meezingen met Katy Perry vraagt ze of ik iets traditioneels uit Nederland wil laten horen. Ja, natuurlijk wil ik dat. BAM! Twee seconden later dansen we de tango op Bloed, Zweet en Tranen. André valt duidelijk in de smaak. Nu is het haar beurt en ze zet zonder aarzelen de sirtaki op. 'Oh, but I know this!'  roep ik uit en BAM! we dansen de sirtaki. Vijftien minuten en zeven andere Griekse volksliederen later volg ik haar niet meer en laat ik haar in haar eentje door de keuken springen. Totdat ze plots gaat zitten: 'Oh, wait!! My favourite!!!!' 

Zenuwachtig wacht ik op wat komen gaat en ik doe snel een schietgebedje opdat de andere huisgenoten nog even wachten met thuiskomen. Ik hoef geen verpletterende eerste indruk te maken, maar wil liever ook niet bekendstaan als 'het meisje dat de sirtaki danste op de keukentafel'. Op dag 1. 

Naast me uit Anastasia een verrukte kreet en er klinkt een bekende tune door de keuken. Ze stuitert!!!!! door de keuken en haar totale gebrek aan schaamte (en zangtalent, sorry) doet mij het idee van een beschaafde eerste indruk maken vergeten en voor ik het weet sta ik naast haar op de keukentafel, zwaai ik mijn haren van links naar rechts en als vanzelf doen mijn handen en heupen het dansje: 


asereje ja deje
tejebe tude jebere
seiunouba majabi an de
bugui an de buididipi

Google maar als dit niet genoeg is. We worden allebei even enthousiast en om de beurt zetten we een knalhit op. Greased Lightning! Single Ladies! California Girls! Onze repertoire kent geen grenzen. Dan klik ik naast de volgende video en zet ik per ongeluk James Blunt op. Zelfs zijn ballade kan Anastasia niet stoppen. Ze pakt een bezem en brengt me een serenade, in gebroken Engels maar vol overtuiging. Hoe lief! Maar ook een beetje vermoeiend, dus ik doe what needs to be done: ik zet de muziek uit. Het werkt! Als bij toverslag gaat Anastasia weer achter haar laptop zitten en we pakken ons gesprek weer op. Kitchen party 1 is geschiedenis.



Donderdag 27 september, 14:16

Mam! Ze hebben hier echt
carrot cake in de schappen! 

Ik ben inmiddels twee dagen verder en begin me wat te ontspannen. Er komt héél véél informatie op je af als exchange student, maar de mensen hier zijn pijnlijk vriendelijk en je hebt genoeg tijd voor alles. Ik kan dus met gepaste trots zeggen dat ik Brent Cross al heb gezien (UK's largest mall) en de plaatselijke Tesco heb ontdekt.
De universiteit is heel mooi: groot, licht en modern en overal zwermen student helpers in rode t-shirts om je heen die constant vragen of je 'fine' bent en of alles 'okay' is. Ik heb de mensen van het student magazine al gesproken en het lijkt hen 'brilliant' en 'absolutely fantastic' om me erbij te hebben. Wat wil ik nog meer?!

Ik heb ondertussen de rest van mijn huisgenoten ook ontmoet en het lijkt erop dat we een girls-only huis hebben. Stuk voor stuk aardige meiden, en heel belangrijk: ze zijn allemaal caffeïne-addict dus we gaan een koffiezetapparaat kopen. En naar de IKEA. En naar de flea markets om schattige theekopjes te kopen. Ik voel een kitchen party 2.0 aankomen...

Vanmiddag is mijn eerste vrije middag en dus pakken Marlies en ik zo de metro naar Hendon Station, alwaar we Ryan (uit Florida, yahh) en zijn vrienden ontmoeten om naar Londen te gaan. AAHH!! Ik post dit nu dus maar vast, want ik ben er vrij zeker van dat ik straks onder een minicab/double-decker bus terecht kom. 

Groetjes uit Londen! Jullie foto's hangen hier hier al. 

p.s.: mijn adres volgt snel! Ik weet nog niet precies welke postcode mijn blok heeft..