Flying home for Christmas

Dus, dat was Kerstmis alweer. Ben alweer een week "thuis" bij mijn ouders, tijd speelt rare spelletjes. Precies een week geleden werd ik op het vliegveld van Eindhoven door mijn ouders en een kerstman met heftig bungelende beentjes warm onthaald.  Tijdens de autorit van Eindhoven naar Deventer kon ik mijn moeder geruststellen dat ik ook in Londen genoeg groenten en fruit eet, en kreeg ik te horen dat ik er 'toch wel echt veel volwassener uitzie'. Wat drie maanden smog al niet met je kunnen doen. Eenmaal thuis bleek mijn oude kamer nog steeds van mij, alleen iets opgeruimder dan ik me herinnerde en er stond een plant in de vensterbank. Benieuwd of die het nieuwe jaar gaat halen...
Mijn broertje was ook heel geëmotioneerd bij ons terugzien, wat bleek uit het feit dat hij een oliebol en een plantje voor mij had gehaald op het station. Ware broeder-zusterliefde betekent soms iets lekkers voor een ander bewaren. Was diep geroerd. Toen hoorde ik onze Engelse klok in de huiskamer en de kerkklok op de hoek elf uur slaan en was ik pas echt thuis.

Een paar dagen had ik maar de tijd om te wennen, voordat Kerst aanbrak. Bij onze familie geheel volgens traditie gevuld met familie, koffie, taart van oma, nog meer koffie, eten en nog meer familie. En de cadeautjes! Mijn vanuit Engeland mee gesmokkelde waren vielen gelukkig in de smaak, zie foto. Ik kreeg ook cadeautjes, en het werd weer pijnlijk duidelijk hoe goed mijn familie mij kent. Wat ik kreeg: luxe beauty-spullen, een tijdschrift en chocola. Wat heeft een intellectuele geest als de mijne nog meer nodig? 

Ondertussen vind ik het heel fijn om lekker thuis te zijn. Fietsen door Deventer, koffie drinken bij oma, met mijn ouders kletsen bij het knetterende haardvuur zonder de gebruikelijke Skype-hindernissen, winkelen met mijn zus en niet zelf hoeven koken. Dat fietsen is trouwens niet zo leuk als ik me herinner. In mijn hoofd was het romantischer - dat wil zeggen: zonder tegenwind, zadelpijn (na tien minuten fietsen!), kapotte versnellingen, eeuwig wachten op het stoplicht en plassen die dieper blijken dan je had ingeschat. Maar toch. Ik fiets weer. 

Eén van de leukste dingen aan hier zijn is het zien van mijn vrienden. Die mij gelukkig niet zijn vergeten en me meenamen naar, jawel, De Joffer. Op Tweede Kerstdag. Voor de leken onder ons: daar kwamen we toen we vijftien waren. Dat wij nu vijf jaar verder zijn terwijl de gemiddelde leeftijd in de Joffer hetzelfde is gebleven, maakt ons niet uit. Gelukkig waren wij niet de enigen die er zo over dachten en erheen gingen voor het jeugdsentiment - ik heb daar de halve lichting van mijn middelbare schooljaar in mijn armen gesloten en flink op kunnen scheppen over mijn wereldburgerschap nu ik in Londen woon. Sorry als ik irritant was! Maar ja. Het is wel waar. Bedankt, trouwens, aan iedereen die zei dat hij deze blog leest. En ook bedankt aan iedereen die me heeft belooft dit te gaan lezen. Ik geloof er natuurlijk niks van, maar het is een fijne gedachte dat niet alleen mijn ouders en UK-huisgenoten dit lezen. En die laatsten lezen het alleen omdat de Google-translate versie hilarisch schijnt te zijn (tip?). Anyhoo's, bedankt. Keep on reading! 

Max & cadeau

Open haard: aan

                           Te schattige vliegende kerstman in oma's kerstboom. HEBBEN!!

Joffah.