Monday, August 5, 2013

Strike a Pose

De ingenieuze titel van deze post slaat vandaag op twee onderwerpen: 1) mijn modellendag afgelopen zaterdag, waar ik als een ware Madonna met een hele stad vol homo's en roze hetero's als mijn achtergrond heb staan pose-striking, en 2) een hilarische foto-compilatie van alle 100 x dat ik de Big Ben, Tower Bridge en Buckingham Palace heb gefotografeerd dit jaar. Conclusie: de stenen monumenten staan vaak beter op de foto dan ik.

Afgelopen zaterdag schreed ik met Vin langs de Prinsengracht, op zoek naar een fabulous plekje om te genieten van de Canal Parade. Waar je overigens een heel flauw woordgrapje van kunt maken, maar dat zal ik jullie besparen. Eenmaal zorgvuldig uitgestald op de kade, verzamelde zich langzaam een hysterische roze meute om ons heen....en dat waren de hetero's. Ongelooflijk hoe de meeste mannen zich als eerbetoon hadden uitgedost, maar vooral hartverwarmend. Je kunt vinden wat je wilt over de Gay Pride, maar persoonlijk vind ik het een bewonderenswaardig initiatief en ik heb nog nooit zo'n vrolijke en vredelievende sfeer in een drukke stad meegemaakt. Bijzonder ook om te praten met mensen uit Londen, Parijs en Zuid-Amerika die zoiets nooit in hun eigen land mee kunnen maken. Met die man uit Parijs ben ik nu verloofd, trouwens. Hij was adorable. Mijn zus grapt al jaren dat ik de grootste fag hag in town ben en mijn moeder heeft de hoop dat ik ooit thuis kom met een jongen die niet beter danst dan ik bijna opgegeven, maar ik kan er niets aan doen! Lees hier een wetenschappelijk onderbouwde verklaring. Maar goed, daar stond ik dus, als een ware Madonna te posen en te zwaaien naar alle boten en vóóral toen -ik dacht dat- Gordon langskwam, wat later een vreemde man in roze pak bleek te zijn, maar niet getreurd! Volgend jaar nog een kans. 


Who is the bigger queen?






ARIËLS!!

Niet Gordon, dus

En zeg nou zelf, wat voor andere vriend zou elektronisch een huis voor je bouwen en je daarna elke dag digitaal komen opzoeken als je in het buitenland zit?



Dan hier een serie foto's waar ik elke keer heel hard om kan lachen, maar vooral heel blij van word vanwege de vele blije en bijzondere herinneringen. Ik zeg van te voren vast: ik ga heel hard mijn best doen om de foto's recht naast en onder elkaar te krijgen, maar Troy (die met al die hetero gladiatoren) is al een half uur geleden begonnen en ik heb het einde nog nooit gezien, dus mochten de laatste foto's wat scheef staan: je weet wat er is gebeurd. 




                                                  




















(nou, dat deed ik nog best netjes, al zeg ik het zelf)

Overig nieuws, voor de geïnteresseerden: ik woon sinds een week weer in Utrecht, waar ik mijn buren al lastig heb gevallen met luide gesprekken op m'n balkon en een wanhopige poging heb gedaan de keuken schoon te maken. Maar vrijdag komt m'n moeder langs dus ik zal wel moeten... Verder help ik mijn zus plus vriend met hun verhuizing naar Amsterdam (ein-de-lijk), en met helpen bedoel ik: neem ik alle spullen die zij niet meer willen in ontvangst, en ben ik op zoek naar een baantje in Utrecht. En met op zoek zijn bedoel ik het plaatsen van mijn zoektocht op deze blog. Fijne week!  


XX Madonna Marthe

p.s.: kisses for boo if you're reading this!

Saturday, July 13, 2013

The end is the beginning is the end

Hello, hello dear reader,

Niet te geloven dat het alweer bijna drie weken geleden is dat ik voet zette op Nederlandse bodem, dit keer voor onbepaalde tijd. Ik werd op Schiphol warm onthaald door familie en twee toegewijde vriendinnen, en mijn broertje hield een (door mijn vertraging inmiddels koud geworden) kroket vast, als welkomstgeschenk. Lief! 
Bij mijn ouders thuis stonden er plantjes in de vensterbank en er waren zelfs kaarten bezorgd! Het maakte dat ik me meteen thuis voelde.


 Het afscheid op Heathrow van Annie & Sarah was hartverscheurend, ik vind het zelfs moeilijk om erover te typen. Dus dat ga ik ook niet doen. Ik probeer hier veel bezig te zijn met van alles en nogniks, want zodra ik alleen op m'n slaapkamer zit, raak ik een beetje verloren. Ik vond het ook lastig om terug te kijken, dat is nog te vroeg! Ik noem het mijn 'ontkenningsfase'. Liever laat ik jullie even meegenieten van mijn eerste weken hier in Nederland, waar ik alweer als een idioot in de Boemel heb staan dansen (niet alleen, gelukkig. Mark heeft ook wat vreemde danspasjes in zijn repertoire); heeeel veel vrienden en vriendinnen in m'n armen heb kunnen sluiten; heerlijk met m'n ouders over Lettelse vlakte wandel, Engelse detectives kijk en in bed ontbijt; het slachtoffer was van een heus verrassingsfeestje; mijn talent als klusser verder heb ontwikkeld; tig kopjes koffie bij m'n oma heb gedronken; als vanouds cappuccino's en Sorbet Specials (met slagroom) heb rondgebracht op m'n oude werk; mijn krokettenachterstand ruimschoots heb ingehaald en nog veeeel meer. 


De zondag voordat ik wegging hadden we een (verrassings)feestje voor Sarah's 21st Balloonday (dat is codetaal voor nepverjaardag) georganiseerd in B05. Sarah's vriendin Cass sleepte haar 's ochtends het huis uit om naar een Harry Pottertentoonstelling te gaan -wat anders?- en in de tussentijd versierden Annie en ik de keuken in stijl met roze plastic cocktailglazen en veel eten. Het was ook de laatste dag dat we met z'n allen bij elkaar waren, al voelde het voor niemand zo. Voor mij niet, in ieder geval. 

Hoogtepunt van de avond was, traditiegetrouw, toen Ellie zingend de keuken in kwam lopen met De Taart. Deze aflevering: Chocolate Ripple Cake. Overbodig te zeggen dat 'ie erg lekker was. Al was het misschien een minder goed idee om het de twee dagen daarna als ontbijt te eten...



The Ellie Strikes Again



Pyjama-feestje in de keuken, tot grote verbazing van de schoonmaker die de volgende ochtend  nietsvermoedend de keuken in probeerde te komen.

Maandag was voor iedereen inpak-en-schoonmaakdag. Dit verliep bij alledrie op een ander niveau - waar ik mijn koffer al bijna ingepakt had en mijn kamer zo goed als leeg was, was Sarah nog steeds bezig met kleding uitzoeken (blue foam shoes, anyone?) en Annie zoals gewoonlijk aan het mee-rappen met Kanye terwijl ze haar megaverzameling boeken en tijdschriften en boeken sorteerde . De gang van onze flat was gevaarlijk terrein, met de vloer bezaaid met de meest uiteenlopende voorwerpen (hoewel, voornamelijk kleding), en manshoge stapels afgedankte boeken en tijdschriften wankel tegen de muren aan.



Ariël was er klaar voor
Grap Van Het Jaar: FIND SARAH AND ANNIE. Hint: ze liggen onder m'n bed. 
En...van de ene vriendengroep rolde ik zo weer terug in de andere. Overheerlijk 21-diner van Clara met z'n allen, alsof ik nooit ben weggeweest. Ik zit midden-links, zoals je kunt zien vertel ik net een vermakelijke anekdote aan Mark die adorerend naar mij kijkt. Ik heb jou ook gemist!


Verven bij Maxie 

Koffie bij oma


 Naar de film (en gewoon veel tijd doorbrengen met) Marieke

Grote bron van afleiding is ook geweest: Vincent! Lauwe appelmartini's drinken aan de IJssel, vluchten voor de baas tijdens Deventer op Stelten, zijn nieuwe kamer schilderen met Destiny's Child op de achtergrond ('Is dit dat nummer dat alleen Michelle zingt? Girl, please, change the song. I wanna hear Beyoncé') maar liever nog op vol volume meeblèren met Colbie Callait. Die arme buren...




Ons nummer. De tekst is bijzonder genoeg best toepasselijk. Of, nou ja, sommige passages dan.

Afgelopen dinsdag moest ik om zeven uur 's avonds bij Marieke zijn. 'Vragen heeft geen zin', had ze vooraf gezegd, en zonder ook maar iets te vermoeden ging ik vijf voor zeven op pad naar het huis aan de andere kant van ons dorp (mooier kan ik het niet maken), waar ik al ruim dertien jaar over de vloer kom. Vlak voor de oprit sprongen, uit het niets, vier van mijn favoriete mensen omhoog vanachter de heg. 'SURPRIIIISE', riepen ze tegelijk, wat, zo hoorde ik later, vele malen geoefend was. Een verrassingsfeestje, voor mij! Later kwam vijfde favoriete persoon Annemiek er ook nog bij. Wéér was het alsof ik nooit ben weggeweest. 

(hoe ik denk dat het gesprek is gegaan en ik ken hen dus ik zal er niet ver naast zitten)
Marieke: 'Oké, zal ik tot drie tellen en dat we dan omhoog springen?'
Iris & Linde: 'Ja, oké!'
Maren: 'Ja! Nee, wacht, drie? Of gewoon tot twee en dan 'ja' in plaats van drie?'
Linde: 'Ja, dat is misschien veel handiger..'
Marieke & Iris: '...'
Maren: 'Ja, want anders weet ik niet of ik op drie moet of ná drie. Snap je?'
Linde: 'Ja, nee, snap ik.'
Marieke: 'Okeee...ik tel tot twee en op de derde tel springen we.'
Linde: 'Maar eigenlijk maakt het niet veel uit of het 'ja' of 'drie' is, we moeten gewoon even weten of we óp of ná drie springen.'
Iris: 'Jongens, we springen gewoon OP drie. Komt vast goed.'
Maren: 'Oké, ja komt goed! Spanneeeennnd!!'
Marieke: 'Ssst! Daar is ze! Eén....twéé...'


VLNR: Marieke Maren Iris Anemiek Ik Linde
 Alles is dus nog zoals ik het heb achtergelaten, met een paar uitzondering (zoals de nieuwe tandpasta? Mam, die smaakt raar!). Aan de ene kant heel fijn, want dat maakt het makkelijk om m'n draai te vinden in de weken dat ik bij m'n ouders woon, aan de andere kant vreemd, want het geeft me het gevoel dat ik nooit ben weggeweest. Ik heb een jaar helemaal op mezelf gewoond en alles zelf kunnen bepalen, en dan is het even wennen -voor iedereen- als ik weer thuis woon. Maar dat heeft misschien even tijd nodig.

Dus. Dit was het? Mijn tijd in Londen zit erop, ik zal het moeten erkennen. Gelukkig heb ik de foto's nog.
En deze blog, die door zo veel van jullie werd gelezen! Bedankt, iedereen, voor de leuke reacties. Het was dit jaar heel fijn om te merken dat mensen nog aan me dachten en ik iedereen ook op afstand heb kunnen vermaken! Sorry trouwens, aan iedereen die echt dacht dat ik Daniel Radcliffe had ontmoet (Ilse, dat ben jij dus, hahahaha). 

Tot slot, especially for Sarah and Annie: until we dance again. 







XX Marthe









Thursday, June 20, 2013

Da(m)n Rad

Pfoe. Even bijkomen. Vandaag is Opruimdag en ik heb net een vuilniszak vol met 'zooi' en zo'n 20 kilo aan papier naar de vuilnisplek gesleept om weg te gooien. Mijn kamer ziet eruit alsof ik als een maniak alle inhoud van mijn kasten en lades op de grond heb gegooid, wat precies is wat ik heb gedaan, maar er zit vordering in het proces. Mijn papierwerk is in ieder geval gesorteerd, al heb ik achteraf gemengde gevoelens over hoe het sorteren ging; misschien had ik niet de hele inhoud van de lade in één keer in de vuilniszak moeten mikken. Was dat niet ook de plek waar ik mijn paspoort bewaarde...? Ik zit nu op de grond met links van me een stapel kleding die tot boven het bed uitkomt, en rechts mijn verzameling nagellak. Ik gok het totale gewicht van alles in mijn kamer op zo'n 50 kilo, wat ik op een of andere manier tot 30 kilo moet terugbrengen. HELP! Mijn iPod, die op Sad FM lijkt afgestemd, werkt ook niet bepaald mee. 

Om een paniekaanval te voorkomen, kijk ik maar snel de foto's van gisteren terug. Ik heb namelijk Harry Potter Daniel Radcliffe in het echt gezien! Ellie wist mij en Sarah over te halen om woensdagochtend de metro van zes uur te pakken om kaartjes voor zijn toneelstuk The Cripple of Inishmaan te scoren. 'Vooruit dan maar,' zuchtten Sarah en ik, alsof we het voor Ellie deden. Duh! Nooit eerder had ik zo weinig moeite om zo vroeg op te staan.
Daniel was ongelooflijk klein. We zaten heeel dichtbij het toneel dus ik had een prachtig uitzicht. Ik was geloof ik een beetje nerveus, want tien minuten voor aanvang kon ik alleen maar flauwe grapjes maken terwijl Ellie vol ongeloof haar hoofd schudde en Sarah dubbel lag om mijn gebrabbel over 'Mrs. Radcliffe. Mrs. Marthe Radcliffe. Do you think he would mind if I called him Harry when we're married? Just for fun'. Het toneelstuk bleek heel grappig en zielig tegelijkertijd, en ik kreeg het verhaal en de grapjes best goed mee, meegerekend dat de acteurs in een Iers accent praatten en ik om de vijf seconden dacht 'ohmijngoddatisharrypotter'.

Na afloop sleurde Ellie ons mee naar de artiestenuitgang, om handtekeningen te scoren. 'Vooruit dan maar,' zuchtten Sarah en ik. Helaas voor ons hadden zo'n 100 andere fans mensen hetzelfde idee. Sarah en ik keken van een afstand toe; we durfden niet te dichtbij te komen uit angst om geplet te worden (en om eerlijk te zijn: ik was bang dat ik heel hard 'HARRY!!!!!' zou gillen als ik hem van dichtbij zag. Hoe gênant.) Ellie had daar geen last van en scoorde drie handtekeningen. Daniel was maar 10 minuten buiten te zien (hoewel, hij is echt heel klein dus ik kon 'n niet goed zien) en verliet daarna het theater via een andere uitgang. Gelukkig wist Ellie waar dus we hebben hem alsnog opgewacht. Hij was super aardig en grappig en poseerde heel geduldig met mij en Sarah voor een foto!!! Zie onder voor de foto's. 

Vandaag is het donderdag, en ik heb nog maar vijf volle dagen te gaan. Gek! Ik voel me prima mentaal gezien, heb genoeg te regelen voor vertrek en de rest van de tijd bezoeken we markten, liggen we in het gras in de zon, staan we om vijf uur op om goedkope kaartjes te scoren en lopen we 10 kilometer op één dag. Dat laatste was mijn idee, ik wilde graag van Colindale (waar ik woon) naar Hampstead lopen. Gewoon, omdat het kan. Dinsdag was het mooi weer en verruilden Ellie, Sarah en ik (Annie is kamelen aan het fotograferen in Marokko) onze teenslippers voor afgetrapte Converse met gaten en versleten zolen. Ik had een kaart bij me en deed alsof ik wist waar we waren terwijl Ellie de weg leidde met hulp van Google Maps op haar telefoon. Tien kilometer later zaten we moe maar voldaan op een terrasje in Hampstead de verbande calorieën er weer bij te eten met een stuk taart. (Note to self: Converse weggooien)

Morgen gaan Sarah en ik de spullen die we niet meenemen aan charity shops doneren, moet ik wat formulieren laten ondertekenen dat ik hier daadwerkelijk gestudeerd heb, zaterdag Schoonmaakdag (neeeeeeeeeeeeeee) en zondag is het Sarah's Ballonnendag! Zij heeft als enige haar verjaardag hier niet kunnen vieren, maar dat vonden Annie en ik niet eerlijk dus zondag is het haar beurt. Aangezien we alle drie in dezelfde vriendengroep zitten, wordt het meteen de laatste keer dat we allemaal samen zijn; ik ben komende dinsdag de eerste die vertrekt! Als ik mijn paspoort heb terug gevonden ... 

Ik houd je op de hoogte!

Columbia Road Flower Market: de laatste op mijn lijst! Heb alle grote markten in Londen gezien dit jaar




Hampstead Heath is zo mooi! 






 Ellie en ik om zeven uur 's ochtends en -->
Ellie en ik twaalf uur later. Je ziet dat ik Ellie inmiddels heb vervangen door mijn grote (metaforisch gesproken, hij is 1.65m !!!) liefde


Hij was zo aardig! En grappig. Hier vertel ik hem mijn zelf-bedachte mop over de kobold en de halfreus. Hij vond het erg grappig.

Saturday, June 8, 2013

Hometown Glory

Als ik mijn berichten van het afgelopen jaar teruglees, had mijn avontuur (de vele foto's van toeristische highlights uitgezonderd, waarover in de volgende post meer) even zo goed in een andere stad kunnen afspelen in plaats van deze prachtige, veelzijdige, oneindig grote metropolis. Voor de sceptici onder jullie die zich afvragen of ik ook iets anders doe dan bezoekers de Big Ben laten zien en winkelen zal ik vandaag wat meer persoonlijke favoriete plekken in Londen delen.

Zoals iedere andere Londenaar heb ik een broertje dood aan toeristen; zo opzichtig, met die grote camera's, altijd voortbewegend in groepen en nooit afwijkend van de toeristische plekken. Zo bijzonder is Piccadilly Circus niet hoor, mensen. Laat je niets wijsmaken. Als je in Londen bent en je wilt méér zien dan de tien (!) Primarks*, hier mijn top vijf mooie plekken in Londen, op willekeurige volgorde. Alle foto's van mezelf tenzij anders vermeld, dus je krijgt hier gouden tips uit eerste hand!
Bear with...

1. St. James's Park

Tijdens de wandeling van Buckingham Palace naar Westminster Abbey en Big Ben (of andersom), kom je door St. James's Park. Het mag dan een van de kleinere parken in Londen zijn, het is mijn favoriet. Vol met tamme eekhoorns, zwanen, ganzen, pelikanen (cool!), en een brug over de vijver, vanaf waar je een een spectaculair uitzicht hebt op Buckingham Palace en, als je je 180 graden omdraait, de London Eye en Downing Street. Het ligt op steenworp afstand van het bekende Hyde Park, maar St. James's Park heeft pelikanen.

(via Google)



2. The City


Iedereen die denkt dat Londen 24/7 een drukke, chaotische en levendige metropool is, moet op zondagmiddag maar eens door Barbican en vooral The City lopen. In het oostelijke gedeelte van de stad kun je op zondagen tien minuten wandelen zonder een levende ziel tegen te komen - duiven uitgezonderd. Stap bijvoorbeeld uit bij St. Paul's en dwaal wat rond in noordoostelijke richting. Je komt dan door de verlaten straten van de city, waar het van maandag tot vrijdag letterlijk zwart (en tegenwoordig ook meer donkerblauw) ziet van de bankiers en snelle zakenmannen, die met hun aktetassen gebouw in gebouw uit rennen om uiteindelijk de goede deur te pakken te krijgen en Starbucks binnenstappen. De Starbucks is op zondag gewoon open, trouwens.
Na zo'n twintig minuten ronddwalen door dit spookgedeelte van de stad kom je uit bij Hatton, aan de rand van de wijk Bloomsbury. Hatton Garden is prachtige brede straat die doet denken aan die straat in Sex and the City, jeweetwel - waar Carrie woont. Doordeweeks is het een drukke straat, want sinds de Middeleeuwen al wijk van de juweliers en diamanthandelaren. Op zondag zijn de winkels echter gesloten en is de straat uitgestorven, wat niet vreemd is totdat je je bedenkt dat tien minuten verder lopen Oxford Street begint, waar het op zondag alles behalve rustig is. 

Pijl = Hatton Garden


The City vanaf The Monument (61 meter)

3. Embankment


Annie vroeg me laatst wat en waar volgens mij 'the real London is'. Een goede vraag, want wat ik zo leuk vind aan de stad is dat het bestaat uit zo veel zelfstandige en verschillende wijken, die samen één geheel vormen. Elke wijk ziet er anders uit en heeft een eigen sfeer, wat zich uit in bouwstijl, bezienswaardigheden, aantal Starbucks en de mensen die er wonen/rondlopen (waar ik je graag meer over vertel, mocht je daar behoefte aan hebben). Voor nu deel ik graag mijn nummer 1 gebied in de stad: Embankment. Dit gaat heel suf klinken, maar een wandeling langs de Thames was dit jaar een van mijn favoriete dingen om te doen. Als je er nog nooit geweest bent, kun je je bijna niet voorstellen hoe mooi het daar is. Het klinkt ook niet ideaal, want de Thames is eigenlijk ontzettend smerig als je erover na gaat denken (niet doen) en in het midden van de wandeling op welke ik je zo meeneem, albeit digitaal en 2D, komen we door de misschien wel de meest toeristische en dus heel. erg. drukke plek van de stad, Houses of Parliament. Stap uit bij Pimlico, en volg de borden richting Tate Gallery (zie punt 5). Als je via de hoofduitgang het museum verlaat, kom je uit op Millbank. Vanaf hier is het heel simpel: gewoon linksaf slaan en de Thames volgen. Steek de rivier over via de Lambeth Bridge en wandel daar verder. Aan de overkant zie je dan al Big Ben en Houses of Parliament liggen. Bij mooi weer wemelt het op de Albert Embankment van de hardlopers, die je vermijdt door op een bankje uit te rusten en naar Houses of Parliament te staren. Als je er zeker van wilt zijn dat niemand je voor een toerist aanziet, is dit het moment om een boek tevoorschijn te halen. Geen reisgids, dus. Een b-o-e-k (ben altijd bereid wat tips te geven, mocht je daar behoefte aan hebben. En, ook als je daar geen behoefte aan hebt). Via Westminster Bridge -ontwijk de toeristen!- weer terug naar Embankment en dan helemaal doorlopen tot aan Temple of Blackfriars voor een rustiger wandeling, of op de South Bank blijven en voorbij de London Eye kijken naar straatartiesten en welk festival er ook aan de gang is bij Southbank Centre. Als je dan toch aan die kant van de rivier bent, loop dan even door tot Tate Modern, ga (met de lift...) naar de zesde verdieping en geniet van het prachtige uitzicht op de skyline.

Embankment wandeling in rood




Pimlico & Millbank                                                                



Vanaf Lambeth Bridge 
Skyline vanuit Tate Modern. Is spectaculairder in 3D, geen zorgen. 


4. Greenwich


Twee woorden: zooooooo mooi.

Alleen de reis via de DLR (London Overground) is al leuk, langs Canary Wharf en heel in de verte het Olympisch Stadion. En wacht maar tot je in Greenwich bent. Ga op een zonnige dag, neem een picknickmand vol met eten mee en een verrekijker. In plaats van uitstappen bij halte Greenwich, is het leuk om één eerder uit te stappen: Island Gardens. Vanaf daar kun je namelijk via de Greenwich Foot Tunnel ónder de Thames door naar Greenwich lopen. Leuk, toch!? Vond ik ook.
Eenmaal in Greenwich aangekomen, moet je naar rechts links en als je een paar minuten het Thames pad volgt, kom je bij Old Royal Naval College. Het rondkijken waard! Zie foto's.
Verder via het Thames pad, zo ver als je bevalt, maar als je rechts Hoskins Street inslaat, kom je na vijf minuten uit bij Maze Hill, een goed punt om Greenwich Park in te gaan. Vanaf hier ben je vrij om te gaan waar je wilt! Zo lang je maar even langs One Tree Hill (goed uitkijkpunt, hence de verrekijker) en de Observatory (de timeline!) gaat. Het park is gigantisch en alles is even mooi, dus wacht niet te lang met een plek kiezen en picknicken maar! Op de kaart heb ik met een pijl naar rechts aangegeven waar wat bankjes staan met goed uitzicht. Plusminus een paar 100 meter. 





Old Royal Naval College 


Vanaf One Tree Hill




5. Tate Britain | Natural History Museum | Keats House | Museum of London


Musea kunnen natuurlijk niet op dit Lonely Planet-waardige lijstje ontbreken. Ik heb elk groot museum in Londen gezien en een aantal eh, wat meer experimentele galerijen, dus het is moeilijk om een favoriet te kiezen maar deze vier vond ik persoonlijk het mooist.

Tate Britain, of Tate Gallery, heeft alle kunst ooit gemaakt in de UK vanaf 1500 tot nu. De exhibities veranderen van tijd tot tijd maar alleen het gebouw al is de moeite waard. Mijn favoriete kunstwerk in de galerij was dit:

Carnation, Lily, Lily, Rose - Singer Sargent,  1885

Natural History Museum kun je echt niet missen: DINOSAURIËRS!! Ik heb die exhibitie drie keer gezien dit jaar en ook heel schattige dino-oorbellen van Forever 21 gekocht (dat wilde ik gewoon even delen. En mam, als je dit leest - ze waren Heel Goedkoop). Dino's zijn zeker weten mijn nieuwe favoriete dier. Er zijn trouwens ook héél veel andere dieren te zien.


NHM
Ander dier

Keats House** is een van de weinige musea waar ik een kaartje voor heb gekocht, dus dat zegt heel wat. Sinds ik de film Bright Star (met Ben Whishaw en Abbie Cornish) heb gezien, wilde ik naar Keats House - waar de dichter echt een paar jaar gewoond heeft. Zijn verhaal is tragisch-romantisch (klik hier voor de details) en hoewel geen liefhebber of kenner van poëzie, Keats gedicht 'Bright Star', dat hij voor zijn geliefde schreef, vind ik prachtig. In Keats House kun je door de kamers lopen waar de familie Brawne en Keats leefden, en de liefdesbrieven van Keats aan Fanny lezen. Heel romantisch, met uitspraken als 'I can't live if living is without you', later door Mariah Carey bij het grote publiek populair gemaakt. 

Bright Star
Museum of London gaat over, hoe kan het ook anders, het ontstaan en de totale geschiedenis van Londen. Het begint met een tentoonstelling over Londinium, Londen in het Romeinse Tijdperk, en gaat dan door via de Plague en de Great Fire en de eerste en de tweede wereldoorlog naar Twiggy en de Beatles en eindigt met een tijdelijke tentoonstelling over Michael Caine, die pretty suave was. Zowel Michael als de tentoonstelling. Het museum vind je in Barbican, in het oosten, ligt in het midden van een rotonde en is alleen te bereiken via verborgen trappen in de omliggende gebouwen die naar een brug naar het museum leiden. Ik wist dit natuurlijk niet en heb een kwartier om de rotonde heen gelopen, me afvragend hoe al die mensen op die bruggen terecht kwamen. Maar heb het gevonden. 

Je snapt mijn verwarring (via Google).

Ik hoop dat dit je ervan heeft kunnen overtuigen dat ik niet elke dag aan het winkelen of celebrity-spotten*** ben. Dat kan heel goed gecombineerd met wat sightseeing, zeg ik zelf altijd maar. Nog 17 dagen! Bedankt, iedereen die me laat weten naar mijn terugkomst uit te kijken! Wordt heel erg gewaardeerd, maar is helaas geen garantie voor een souvenir. Ik kan maar 23 kilo meenemen.

Xx Marthe


* Voor alle duidelijkheid: ik ben was groot fan van Primark. Ik boycot de keten sinds dat vreselijke ongeluk in Bangladesh (dat shirt met Batman-logo dat ik vorige week kocht telt niet mee, dat wilde ik al voordat ik boycotte), maar mocht je maar tijd hebben voor één winkel, ga dan naar de vestiging op Marble Arch. Iets kleiner dan die op Tottenham Court Road, maar betere collectie en minder toeristen (hahaha).

** Keats House ligt in Hampstead, wat ten noorden van de stad ligt en hoewel niet op de lijst, ook een favoriete plek is: je vindt er Hampstead Heath met Parliament Hill (goed uitzicht op Londen) - het beroemde Highgate Cemetery, waar Karl Marx begraven ligt (en ik nog niet geweest ben maar ik heb nog twee weken) - Hampstead Museum - Freud Museum - en sinds een maand Ashton Kutcher en Mila Kunis!!!

*** IK HEB BRANGELINA GEZIEN
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!