The end is the beginning is the end

Hello, hello dear reader,

Niet te geloven dat het alweer bijna drie weken geleden is dat ik voet zette op Nederlandse bodem, dit keer voor onbepaalde tijd. Ik werd op Schiphol warm onthaald door familie en twee toegewijde vriendinnen, en mijn broertje hield een (door mijn vertraging inmiddels koud geworden) kroket vast, als welkomstgeschenk. Lief! 
Bij mijn ouders thuis stonden er plantjes in de vensterbank en er waren zelfs kaarten bezorgd! Het maakte dat ik me meteen thuis voelde.

 Het afscheid op Heathrow van Annie & Sarah was hartverscheurend, ik vind het zelfs moeilijk om erover te typen. Dus dat ga ik ook niet doen. Ik probeer hier veel bezig te zijn met van alles en nogniks, want zodra ik alleen op m'n slaapkamer zit, raak ik een beetje verloren. Ik vond het ook lastig om terug te kijken, dat is nog te vroeg! Ik noem het mijn 'ontkenningsfase'. Liever laat ik jullie even meegenieten van mijn eerste weken hier in Nederland, waar ik alweer als een idioot in de Boemel heb staan dansen (niet alleen, gelukkig. Mark heeft ook wat vreemde danspasjes in zijn repertoire); heeeel veel vrienden en vriendinnen in m'n armen heb kunnen sluiten; heerlijk met m'n ouders over Lettelse vlakte wandel, Engelse detectives kijk en in bed ontbijt; het slachtoffer was van een heus verrassingsfeestje; mijn talent als klusser verder heb ontwikkeld; tig kopjes koffie bij m'n oma heb gedronken; als vanouds cappuccino's en Sorbet Specials (met slagroom) heb rondgebracht op m'n oude werk; mijn krokettenachterstand ruimschoots heb ingehaald en nog veeeel meer. 


De zondag voordat ik wegging hadden we een (verrassings)feestje voor Sarah's 21st Balloonday (dat is codetaal voor nepverjaardag) georganiseerd in B05. Sarah's vriendin Cass sleepte haar 's ochtends het huis uit om naar een Harry Pottertentoonstelling te gaan -wat anders?- en in de tussentijd versierden Annie en ik de keuken in stijl met roze plastic cocktailglazen en veel eten. Het was ook de laatste dag dat we met z'n allen bij elkaar waren, al voelde het voor niemand zo. Voor mij niet, in ieder geval. 

Hoogtepunt van de avond was, traditiegetrouw, toen Ellie zingend de keuken in kwam lopen met De Taart. Deze aflevering: Chocolate Ripple Cake. Overbodig te zeggen dat 'ie erg lekker was. Al was het misschien een minder goed idee om het de twee dagen daarna als ontbijt te eten...

The Ellie Strikes Again

Pyjama-feestje in de keuken, tot grote verbazing van de schoonmaker die de volgende ochtend  nietsvermoedend de keuken in probeerde te komen.

Maandag was voor iedereen inpak-en-schoonmaakdag. Dit verliep bij alledrie op een ander niveau - waar ik mijn koffer al bijna ingepakt had en mijn kamer zo goed als leeg was, was Sarah nog steeds bezig met kleding uitzoeken (blue foam shoes, anyone?) en Annie zoals gewoonlijk aan het mee-rappen met Kanye terwijl ze haar megaverzameling boeken en tijdschriften en boeken sorteerde . De gang van onze flat was gevaarlijk terrein, met de vloer bezaaid met de meest uiteenlopende voorwerpen (hoewel, voornamelijk kleding), en manshoge stapels afgedankte boeken en tijdschriften wankel tegen de muren aan.

Ariël was er klaar voor

Grap Van Het Jaar: FIND SARAH AND ANNIE. Hint: ze liggen onder m'n bed. 

En...van de ene vriendengroep rolde ik zo weer terug in de andere. Overheerlijk 21-diner van Clara met z'n allen, alsof ik nooit ben weggeweest. Ik zit midden-links, zoals je kunt zien vertel ik net een vermakelijke anekdote aan Mark die adorerend naar mij kijkt. Ik heb jou ook gemist!

Verven bij Maxie 

Koffie bij oma

 Naar de film (en gewoon veel tijd doorbrengen met) Marieke

Grote bron van afleiding is ook geweest: Vincent! Lauwe appelmartini's drinken aan de IJssel, vluchten voor de baas tijdens Deventer op Stelten, zijn nieuwe kamer schilderen met Destiny's Child op de achtergrond ('Is dit dat nummer dat alleen Michelle zingt? Girl, please, change the song. I wanna hear Beyoncé') maar liever nog op vol volume meeblèren met Colbie Callait. Die arme buren...

Ons nummer. De tekst is bijzonder genoeg best toepasselijk. Of, nou ja, sommige passages dan.

Afgelopen dinsdag moest ik om zeven uur 's avonds bij Marieke zijn. 'Vragen heeft geen zin', had ze vooraf gezegd, en zonder ook maar iets te vermoeden ging ik vijf voor zeven op pad naar het huis aan de andere kant van ons dorp (mooier kan ik het niet maken), waar ik al ruim dertien jaar over de vloer kom. Vlak voor de oprit sprongen, uit het niets, vier van mijn favoriete mensen omhoog vanachter de heg. 'SURPRIIIISE', riepen ze tegelijk, wat, zo hoorde ik later, vele malen geoefend was. Een verrassingsfeestje, voor mij! Later kwam vijfde favoriete persoon Annemiek er ook nog bij. Wéér was het alsof ik nooit ben weggeweest. 

(hoe ik denk dat het gesprek is gegaan en ik ken hen dus ik zal er niet ver naast zitten)

Marieke: 'Oké, zal ik tot drie tellen en dat we dan omhoog springen?'

Iris & Linde: 'Ja, oké!'

Maren: 'Ja! Nee, wacht, drie? Of gewoon tot twee en dan 'ja' in plaats van drie?'

Linde: 'Ja, dat is misschien veel handiger..'

Marieke & Iris: '...'

Maren: 'Ja, want anders weet ik niet of ik op drie moet of ná drie. Snap je?'

Linde: 'Ja, nee, snap ik.'

Marieke: 'Okeee...ik tel tot twee en op de derde tel springen we.'

Linde: 'Maar eigenlijk maakt het niet veel uit of het 'ja' of 'drie' is, we moeten gewoon even weten of we óp of ná drie springen.'

Iris: 'Jongens, we springen gewoon OP drie. Komt vast goed.'

Maren: 'Oké, ja komt goed! Spanneeeennnd!!'

Marieke: 'Ssst! Daar is ze! Eén....twéé...'

VLNR: Marieke Maren Iris Anemiek Ik Linde

 Alles is dus nog zoals ik het heb achtergelaten, met een paar uitzondering (zoals de nieuwe tandpasta? Mam, die smaakt raar!). Aan de ene kant heel fijn, want dat maakt het makkelijk om m'n draai te vinden in de weken dat ik bij m'n ouders woon, aan de andere kant vreemd, want het geeft me het gevoel dat ik nooit ben weggeweest. Ik heb een jaar helemaal op mezelf gewoond en alles zelf kunnen bepalen, en dan is het even wennen -voor iedereen- als ik weer thuis woon. Maar dat heeft misschien even tijd nodig.

Dus. Dit was het? Mijn tijd in Londen zit erop, ik zal het moeten erkennen. Gelukkig heb ik de foto's nog.

En deze blog, die door zo veel van jullie werd gelezen! Bedankt, iedereen, voor de leuke reacties. Het was dit jaar heel fijn om te merken dat mensen nog aan me dachten en ik iedereen ook op afstand heb kunnen vermaken! Sorry trouwens, aan iedereen die echt dacht dat ik Daniel Radcliffe had ontmoet (Ilse, dat ben jij dus, hahahaha). 

Tot slot, especially for Sarah and Annie: until we dance again. 

XX Marthe